Piąte koło

W poniedziałek złapałam gumę w samochodzie zastępczym.

Pan Sławek:
Pani Elizo, dojazdowe jest z tyłu, lewarek, wszystko jest,
poradzi sobie pani.

Nie poradziłam sobie.
Nie mogłam wyjąć koła dojazdowego.

Poprosiłam Marka.
Marek przyjechał, popatrzył:
Nie ma bata, musi wyjść.

Nie wyszło.

Zostawiłam samochód pod redakcją i wróciłam do domu pociągiem.
Do domu jak do domu. Od stacji do domu jeszcze trochę.

We wtorek bladym świtem dojechałam do pracy rowerem.
A tam panowie siedzą na dachu i rzucają kamiuszkami.
Rzucają jak rzucają. Ale kamienie lecą.

Na chodnik, na parking, na samochody:
To pani ten samochód?
Mój jak mój...
Niech go pani odsunie.
Kiedy kapcia mam. A koło dojazdowe nie chce wyjść.
Jak nie chce? Nie ma bata, musi wyjść.

Nie wyszło.

To się chłopaki w subtelności nie bawiły.
Przyniosły łapkę, wyrwały zaślepkę. Na amen.
Poszło? Poszło.
Można? Można.

Odjechałam. I do roboty. A roboty dużo.

Telefon: To pani ten samochód?
Mój jak mój...
A mogłaby pani odjechać, bo ja tu rezerwację mam...